Sözünün Eri Adammışım Meğersem

Üniversite sınavına hazırlanırken ailem hep Ankara'yı kazanmamı isterdi bende hep inat ederdim ben il dışında okuyacam hayatı öğrenecem diye. Gerekirse Tekirdağ ı yazarım giderim diyordum. Aç kalmayı ekmek arası makarna yemeyi parasızlıktan kombiyi yakmayıp iki kat kazak giyip yatmak istiyorum bunları yaşamak istiyorum param bitsin okula yürüyeyim diyordum. Hepsi oldu..
Evde kalıyoruz benim oda da ayrı bi soğuk var, sanki içerde bi rüzgar esiyor gibi tabi yakamıyoruz kombiyi o aylarda kombi mi yakılır tek ben yaksam olmaz. Kalın kazaklar üstüne hırka giyerek uyumaya başladım bigün dayanamadım yeter la dedim bu ne böyle açıyorum ben dedim öyle kombi açabildim, işte bu kadar dayanabildim soğuğa. Öğrencinin en büyük sıkıntısı parasızlık. Ama bizde ayrı bi olay var Ramazan'la ikimizde para hiç olmuyor. Sefa da var çok şükür daha çok olsun cebinde parası var ama Ramazan'la bende bi türlü olmadı. Kesin birbirimize bişeyler çıkıyoruz birimizin birine borcu oluyor. Yine o zamanlar geldi, param var ama yetmez bi arkadaşa borcumuz vardı onu verdik falan kalmadı tabi evdekiler bilmiyor. 10 lira param kaldı yaklaşık 2 hafta idare etmem lazım ki ailemden para isteyim. Sabahları 8.50 de dersim vardı buz gibi Ankara'nın o meşhur ayazının bir kademe altı ayaz olurdu sabahları. Hiç umursamadan okulun içine kadar yürürdüm bi yarım saat sürerdi. İİBF nin önünde ki duraktan dolmuşa biner fakülteye çıkardım. Ellerim çok çatladı o ayazda, oysa ki bi elim defteri tutar diğeri montun cebinde olurdu. Sırayla nöbet değişimi gibi el değiştirirdim. Bunuda yaşadım. Sıra en kötüsüne geldi.. Gerçekten aç kaldım. Seçim zamanı ev arkadaşlarım erken gitti benim 3-4 gün sonra gitmem gerekiyor. Evde yalnızım ki yalnız kalmaktan nefret eden bir insanım. O hafta sonu Kütog (Karabük Üniversitesi Toplum Gönüllüleri) ekibinin eğitimi falan var cepte var 20 tl onuda Mustafa'dan almışım 'kankim' sağolsun. İlk gün dışardan yemek yiyoruz falan 5 lirası gitti. ikinci gün oldu eğitim bitti cafe den çıkarken ben herkesi bekledim en son cafe sahibi 12.5 tl hesap kaldı dedi herkes gitmişti ben kaldım orda. Mecbur çıkardım verdim, kaldı 2.5 tl. Bir sonra ki gün dolmuş parasıydı derken ekmek almaya para kalmadı. Zaten o 2 gün Samet kardeşim sağolsun iki akşamdır beni akşam yemeğine çağırmıştı ona gittim yoksa zaten evde yiyecek bişey kalmamıştı gelince alışveriş yaparız diye. Uyandım. O gün Öğleden sonra Ankara'ya gidecem. Sabah mutfağa gittim ekmek yok. Dolabı açtım yiyecek bişey yok. Cepte para yok. oturdum mutfak masasına 1 bardak süt içtim. Gözlerim doldu hayallere başladım yine. Dedim ki dedem yaşasaydı onu arasaydım da deseydim ki yıllarca insanların karnını doyurmuş parası yokken bile evine gelen misafire yemek yemeden göndermeyen Nevzat ağanın torunu parasız olduğu için aç kaldı 1 bardak sütle günü bitirecek. Bu mu dedeliğin desem ufaktan trip atsam kızdırsam dedim. Ama dedem 13 yıl önce vefaat etmişti. Tabi anne babaya söylenmez ki. Hemen paranın hesabını sorarlar..
Bundan bir süre önce annemle telefonda konuşurken Özgür abinden para isteme o galiba sıkıntıda bu ay dedi bu parayla gelene kadar idare et dedi. Ne yapayım arkadaş ben ailemi kendimden daha önce düşünüyorum. Ben orda 1 hafta ekmek yemeden yaşamaya çalışırım ama arayıp sıkıntı da olan abimden para isteyemem. O benim için benden daha değerlidir çünkü. Bende aramadım istemedim tabi. Samet te akşam yemeği yedik annem aradı oğlum napıyon nasılsın para sıkıntın var mı diye. Ben her seferinde sıkıntı yok idare ediyorum diyodum ama bu sefer dedim ki "Anne daha fazla tutamıcam param kalmadı, ben haftalardır parasız geziyorum arkadaştan borç istiyorum dedim. Ama sakın üzülme yarın geliyorum zaten yarın akşam gelip senin yemeklerini yiyecem diye mutluyum ben sen üzülme dedim." Annem üzüldü abinden neden istemiyorsun dedi. Bende sen demedin mi abinden isteme o sıkıntıda zaten diye dedim. Öyle bi muhabbet oldu neyse sabah kalktım 1 bardak sütle hayaller hayaller yürüyerek okula gittim dersteyim abim arıyor, annem anlattı sen orda zor durumda kalmışsın neden söylemiyon lan biz burda iki abin olarak sana para gönderemiyorsak kardeşimiz aç kalıyorsa biz niye çalışıyoruz dedi. Bende annem böyle böyle söyledi dedim, sen boşver annemi niye dinliyon ki annemi bilmiyon mu kafasında kuruyor bişeyler dedi. Neyse gönderdi parayı. Dersten çıktım annemle konuştum. Annem bana abine söyledim yatırdı mı para dedi yatırdı anne dedim. Annem sabaha kadar sıkıntıdan uyuyamamış ağlamış durmuş biz burda yiyip içiyoruz benim oğlum orda sıkıntı çekiyor diye. Okulda yemekhane sırasındayım gözlerim doldu kendimi saklıyorum ben. Anne dedim sen üzülme ağlama bugün ü atlattım ya daha bişey olmaz dedim. Ben bugün ekmek yok diye kahvaltısız geldim saat 12 oldu yeni kahvaltı yapacam ben bugünü atlattım diye seviniyorum sen üzülme dedim. Annem dayanamadı ağlamaya başladı. O gün işte parayı çektim falan çantayı hazırladım hemen otobüse atladım direk eve kaçtım.. Ekmek olsaydı belki karnım doysun diye ekmek arası makarna yerdim, nerde bileceksin ki...
İşte böyle sözünün eri adamım ben ne dediysem Allahım çok şükür yaşamamı nasip etti bana.